1940 - 1945
ONDERDUIKERS BIJ PUBLIEKE WERKEN
door: G. Bakker
In november 1944 begonnen de Duitser stelselmatig jacht te maken op jongemannen van omstreeks de twintig. Dit waren grotendeels studenten en scholieren. De andere zaten of in de verplichte arbeidsdienst of waren ondergedoken om hieraan te ontkomen.
Zo kon het gebeuren dat we met een groepje een zondagmiddagwandeling maakten en in de dorpsstraat van Overveen bij de hoek Julianalaan (toen Lindelaan) eensklaps en groep Duitsers zagen naderen met in hun midden een aantal jonge kerels, die ze te kappen hadden. Ze kwamen net de bocht om bij het toenmalige gemeentehuis en wij stoven uiteen de tuinen in van de omliggende huizen. Toen de duisternis in viel hoorde ik zachtjes mijn naam nomen . Het was mijn vader die me zocht en samen zijn we toen huiswaarts gegaan. Daarna ben ik nog tweemaal een tuin in gedoken, omdat we meenden dat er wat aan kwam.
Een grote razzia vond plaats op 6 december 's morgen vroeg. Handig gebruikmakend van het feit dat Nederlanders - ook in de oorlog- Sinterklaas vieren en dat ook in de hongerwinter met de schaarse middelen die men nog over had toch wilden blijven doen, konden de moffen verwachten dat iedereen thuis was. Deze razzia is later bekend geworden onder de naam: Sinterklaas razzia en werd in de hele regio gehouden.
In die tijd bood de gemeentewerf aan de Zeeweg een schuilplaats aan dertig tot veertig jongemannen, die in groepjes op alle mogelijke plekjes waren verstopt. Boven op de watertoren zaten Duitse soldaten, dus men moest in de duisternis zijn schuilplaats betrekken. ook eten werd in het donker rondgebracht. dit kwam uit de centrale gaarkeuken in het oude politiebureau.
In de nacht van 5 op 6 december zaten wij met z'n vieren in de kelder van de zogeheten mengmachine. Dit was eigenlijk een fabriekje waar het asfalt werd vervaardigd voor de wegbedekking. Tijdens de oorlog lag dit stil. Genoemde kelder was gevuld met zakken cement. Hierin hadden wij een hol uitgespaard. 's Morgen vroeg ben ik even uit dit holletje gekropen vanwege de behoefte, die ook onder deze omstandigheden gewoon doorgingen. Daarna ben ik de trappen opgelopen, op klompen (notabene!)- wat een lawaai in dat stille gebouw - om door het bovenvenster even rond te kijken. Grote schrik, daar stond een groep Duitse soldaten. Klompen uit en hals over kop naar de schuilplaats terug gerend en de cementzakken voor de deur gestapeld.
De Werf is gelukkig niet doorzocht. Later hoorde ik dat ze gevraag hadden:'Gibt es junge Männer hier? 'Mijn vader heeft ze verteld dat die niet gekomen waren die morgen. 'Sie kommen auch nicht wieder', was het antwoord, waarop de moffen afmarcheerden.
Heeft u nog vragen of informatie over deze site, mail dan naar:
Ga nu terug naar Oorlogsherinneringen of klik op Home